|
|
رژ لب بنفش
آرزو ثامني
الان چه وقتي از روزه؟ از پشت اين پنجره مي تونم بيرون رو ببينم. ابر، ابر، ابر. با انگشتام شكلي مي كشم روي پنجره ... شكل يه كوه.
از وقتي كه بيدار شدم مي خوام يه راهي پيدا كنم كه از اينجا برم. اما انگار هيچ جور نميشه. مطمئنم كه پشت اين در يه نفر واستاده. همون كسي كه نمي خواد من از اينجا برم. از همون روز اول ديدمش. اما حالا كه رومو برميگردونم يه نفر ديگه رو مي بينم. كسي كه كنار من روي تخت خوابيده. با اون دماغ عقابي. وقتي كه هم بيداره، خيره خيره، توي ديوار سفيد، نگاه مي كنه. آخه من كه مثل اون نيستم. همه اش سرم رو مي چرخونم، همه جا رو نگاه مي كنم.
گفتم: من هر جا كه باشم، باز مي بينمتون.
صداي جيغ و داد مي ياد: گوشام پر از اين صداهاست. از روزي كه اومدم اينجا پر شده. مي دونم كه داد زدن هيچ فايده اي نداره. آخه هيچكس صداي آدمو نمي شنوه. صداي خودم از گلو بيرون نميياد. همه چيز تو گلوم مونده. دارم خفه مي شم. حتي وقتي چيزي مي خورم تو گلو گير مي كنه. واسه همين ديگه توي آشپزخونه نمي رفتم. هر وقت مجبور بودم توي آشپزخونه غذا بپزم، جلوي گاز واميستادم. همه چيز حتي همون كفگير توي ديگ گير مي كرد.
ياد اسبابهايم افتادم. آينه... چرا من اينجا آينه ندارم. رژلب بنفش، اون رو جلوي آينه مي ذاشتم. چرا نذاشتن با خودم بيارم.
اين چند وقت، اينجا، روي اين تخت، همه اش مي خوابم. باد كردم. سينه هام باد كرده. دست مي كشم روي صورتم، حتماً حسابي از ريخت افتادم.
دمپايي هاي پلاستيكي پامه. مي رم جلوي در. نمي تونم بازش كنم. يعني باز كه ميشه. اما نمي خوام ريخت اون كسي كه پشت اين در واستاده رو ببينم. مي دونم كه اون داره من رو مي پاد. واي اين زن، كنار اين در، چقدر حرف مي زنه. هي سوزن مي كنه توي پارچه. واسه چي اينجاست؟ گفته بودم ديگه سوزن دستم نمي گيرم و چيزي واسه كسي نمي دوزم. از اين كوه ميشه اون ور رفت؟ با انگشتام كوه رو بنفش مي كنم. همه چيز رو با بنفش مي پوشونم. بنفش، بنفش، بنفش...
|
|
|
